Een Tesselse klassieker bij bruiloften en partijen, de maker is onbekend


De Skepping op Tessel

Het Skeppingsverhaal



Eerste dag

In 't begin was 't woord 't Woord en 't licht 't Licht, maar de eerde lag d'r toen nag bar donkerd en kaal bee.

God, die deer allang erreg in had, stak op een blaauwe dag de groote lamp an - deer we nou nag Sontje teuge segge.

Hee stak ok nag een heele zooi keersies en skemerlampies an - weer we nou sterre teuge segge.

God sag dat alles op tied an en uut ging, en hee sag ok dat 't tied was om te bed te gaan. Hee was tevreeje dat de kop d'r af was.


Tweede dag

Toen God aaredaags wakker wier, sag ie uut sien sleepkamerraampie dat 't overal nag een groote troep was.

Hee begon hier en deer groote gaate te steeke, liet 't water d'r in loope en seide: 'Jullie benne de zee.' Hee roerde d'r met sien grote hande in, en zoo is de zee an sien eeuwige deining komme, weer we nou nag hoogteej en leegteej teuge segge.

Hoe of we komme benne an die groote hoope stiene, die over de heele wereld verspreid legge en weer we nou nag berrege teuge segge, dat heb ie niet opskreeve, want God was zoo moéd as een maaier van al die skepperee, hee skei d'r mee uut en was blied dat ie naar sien béd kon.

De twiede dag was achter de rug.


Derde dag

God wier op de derde dag nagal latig wakker, omdat ie sien eige versleepe had. 't Was al teuge koppiestied dat ie weer an 't skeppe raakte.

Hee maakte lange biene en deerna allegaar visse, groote zoo as haaie en kleine zoo as stiekelbaarsies, en ok aare bééste die zwemme konne, zééhonde en meer van zuks.

Hee gooide ze allegaar achter sien huus in de sloot en seide: 'Niet verzuupe: zwemme!' En verdomd, ze prebeerden 't en 't ging, of ze nooit aars déén hadde. En zoo raakte de derde dag skeppenderweg verbee, en God beties te bed.


Vierde dag

De vierde dag dacht God: wat zel ik nou eres uutfreete.

Hee zat al een tiedje te broede en foor 'em uut te kieke, en ging toen naar sien skuur om te sien of deer an seed en aare groeieree nag wat uut te soeke was.

Hee dee eerst maar een klampie boome, dan skoot 't op: wat appel-, en peereboome, en wat eeke en fleere en popeliere.
En deerna allerhande aare groenigheid en ruugte en ontuug, van alles wat, en eerdebeije, andijvie, geele kool, poepekool en eerepels.
Je kon 't zo gek niet bedenke of hee skiep 't.

Hee sag dat alles groeide en bloeide en teuge de eevend had ie hillegaar groêne fingers en toen dacht ie: ik skei d'r mee uut, ik hew nag drie daage de tied.


Vijfde dag

De vijfde dag skiep God allegaar bééste, met en sonder steert, op twie of vier poote, wilde en makke beeste, leeuwe en tijgers, kotte en kottemunneke, lieuwe en kenariefeugels, papegaaie, kippe en heende, rupse en pissebedde en vanzelf ok van die rottige langpooters en poepemigge.

Hee joeg ze de wereld op en seide: 'Vort, jullie redde je kont maar.'

En verdomd, ze deejen 't. God was na dat karwei zoó gosgruuwelek speemoêd worre, dat ie al geliek na 't weerpraatje te bed ging.

Hee wachtte geniens seg'eres A af, zoo fergémes lui was die.
Maar wel dat ie sien wekker op zes zette, want hee wou d'r op tied uut.

Dat is vief, dacht God. Hee draaide 'em op sien zee, dee sien ooge dicht en lee geliek te knorre.


Zesde dag

Metien toen sogges de wekker rinkelde, stapte God met sien bloote biene op 't kouwe zeil en begon weer fan foorewies af te skeppe, maar deuze keer gien bééste of boome, welninnet, heel wat aars.

Hee pakte een grote bonk liêm, deed deer een teiltje welwater bee en zetten 't op een kniepe en kneeje.
Net zolang dat ie d'r een soortemet pop van maakt had.
Hee blaasde d'r es teuge an en seide: 'Jee ben Adam.'
Hee liet hem 't parredees in gaf hem 'n pittig spultje met een paar bunder land.
Hee kreeg d'r ok nag een deel gaasbakke, een trekker en een zak of wat plantgoed bee.

Adam was merakels blied met sien spultje en dankte God op sien blote knie' foor de heele reutemeteut.

God seide 'em gedag en ging op huus an. Die nacht dat Adam te sleepe lag, zaagde God em stiekem een rib uut se liêf.
En deer het ie toen nag een merakels pittig meisie fan maakt, weer ie Eva teuge seide. Hee lee d'r naast Adam neer en seide: 'Jullie redden 't wel met sien twietjes.'

En dat had ie goed skoote. Adam was ferleege blied met Eva, en Eva trouwes ok met Adam.


Zevende dag

Aaredaags was 't Sundag, dat kwam God best te pas, want don kon ie wat uutzakke van al die skepperee en sien gereeskap an kant brenge.
Hee heb sien skop in 't vet zet en in de skuur bracht.
Deerna het ie een hassebassie noome en een groote segaar opstooke en er'es een tiedje tevreeje zitte kieke naar alles wat ie in mekaar flansd had.
Adam steerte onderwijl heel wat af met Eva. 't Zel weeks d'r na weest benne, dat ie op sien spultje an 't grippele was, dewijl Eva 'n maaltje eerdebeéje ging te plukke.
In iene glee d'r uut een boom een slang naar beneeje, wéér de duvel inkroope was.
Die slang seide teuge Eva: 'Heu meidje' en Eva seide ok: 'Heu slang.' 'Hei je eigelijk welders van die skoftig lekkere koksies eten?' vroeg de slang.

'Beeije wies', seide Eva, 'deer magge we fan God niet ankomme, want die boom is fan sien eige.'
'Meid, dat benne allegaar smoessies. 't Benne zokke merakels beste appels, en hee ken ze toch niet allegaar allienig opeete.'

Afijn, je ken wel raade wat er beurd is.
Eva ging op d'r toone staan en plukte een appel fan de boom.
De slang lag op een achteraffie te gnuuve om Eva dat die d'r zo mooi invlóóge was en nerreges gien erreg in had.

S'ééves tuus hebbe ze met sien twietjes de appel tot 't klokhuus afklóóve.
Dat hadde ze nou niet doen moete. Deer hadde ze God op sien eksteroog trapt.
Hee had nag zoo seid: 'Jullie kenne alles kregge, maar je bluuft met je poote fan die koksies af.' God wier zo poestig, dat hee haalde d'r zo'n lomp sterreke engel bee met een roodgloeiend sweerd, en saame hebbe ze toen dat stel uut 't parredees jaagd.

En zo is 't komme dat we ons eige alle daage te barste werreke moete, om de vrouwe tevreeje te houwe en foor as we bevoorbeeld 'ers een kissie van zokke rotappeltjes op de marrekt koope wille.