De Landmeter en het hondje van Pacha


Een historisch verhaal door Gerrit J. Logman in Texels dialect  (Pagga's paadje, pag 15)

Oorspronkelijk gepubliceerd in 'de Speelwagen', overgenomen uit de Texelse Courant, juli 1952



Het sel 'n goeie seuventig jaar lede weze, dót er op de Mient, een heidevlakte weer nou 'ol meer dôn 30 jaar denneboome staan, er nag een plaggehut sting, weerin twie ouwe mense weunde.
So fan buute of so je sêgge, dot 't een skeêpeboet wós, maar ós je er in kwam, keek je je ooge uut, so skoon en gnap 't er wos.
Hoog was 't niet in de kamer, maar er lag toch 'n gnappe zolder in en ok de wande wazze mit hout betimmerd.

Een klein raampie gaf wat licht en veerders was er 's eves 'n petrolielamp weerbee de oudjes toch nag konne leze en stoppe en naaie of breie.
De ouwe baas hod 'n klein stikkie groenland maakt en ook 'n tuuntje.

Op 't endje land stinge 'n paar geite foor de melkeree en in 't tuuntje teelden-ie êerepels en groente foor 't hille jaar.

Omdat ze dicht bee 't strand weunde, hodde se 't hille jaar hout om te stoke en ok gebruukte se veul heid, dot hee fan de Mient mog steke en weerfan-ie ok wel verkocht an de bakkers in het durp.
Hee brocht die heit dan in 'n dreegtouw op sien reêg zowat een uur loope deer naar toe.

So ik seide, 't wazze ienfoudige mense, die d'r eigen leventje leefde en gien mens kwaad of tekort deeje.
Ok hodde se 'n aardig hondje! Een klien keffertje wel, maar ós je maar toeliep, deed-ie je niks!
Ik wós d'er vaak mit mien vader weest en fond 't heel geweune mense, maar foor freemde wós er so'n soort geheimzinnigheid om het huus geleege.

So wos 't op 'n keer, dót er 'n landmeter op ons eiland kwam en ok deer op de Staatsgronde gemete most worre.
M'n vader en nag ien, die in de Koog weunde, moste de man deer mee hellepe.

Se hódde mit mekaar ofsproke, om die freemde d'er es een poes te bakke en ers te kieke of ie zoveul lef hód ós dót ie er uutsag.
Flak bee de hoek van het hutje most een iezere pen in de grond set worre, om dón de meetlient fan deer uut an te trekke en zo te meete.
Maar wie most dót doen?
M'n vader dee net of ie niet durrefde, want seide ie, os je bee huus komt en de hond hoort je, don begint ie te keffe en don komt die vrouw naar buute, nou, en don ben je nag niet gelukkig!
Os nou die meneer 't zellef wou doen, dón most ie z'n skoene uuttrekke en op sien koese sluup-sluup d'r op ofgaan.
D'r most mete worre, dus de landmeter, die deuze kletspraat gloofde, trok sien skoene uut en gong op z'n toontjes, mit je pen in de hond, naar de hoek fan 't huusie om die pen in de grond te sette.

Je begriept, dot vader en die aare d'r eige verkneukelde, toen se 'm deer op toontjes deur de natte heid sagge loope.
Net wos de freemde bee de hoek fan 't huus komme, of deer begon 't hondje te blaffe, nee maar dot wos klaar hoor!

Hee liet de pen en ol in de steek en ging on de haal, 'n heêl end weg!

Over 'n tuunwóltje, stroffelde over de lient weer de geiten on vost stinge, floog overend, en duukte effies later in 't drinkerskolkie, weer ie weeges de haast gien erg in hôd hôd!

En vader en sien maat liepe ok 'n endje weg foor de sjeu, maar lache dot se deeje, 't wos of er gien end von kwam!
Toen hod de londmeter eindelek deur dot se 'm foor de gek houwe hodde, want 't blaffe hield op en d'r kwam gien mens naar buute!